پای مصنوعی جلیلی، از «وجود ذهنی» برخی ها طبیعی تر است. «دکترای فلسفه و کلام» بخورد توی سر کسی که ادب کلام و نزاکت گفتار را نمی داند. آدم دیپلم حسابداری هم نباشد، اما دو کلام حرف حساب بزند. آخر چگونه می شود با مبانی فکری مکانیکی، به حقایق متافیزیکی رسید؟ راستی آقای مطهری، گفتید مدرکتان دکتراست؟ منطق ایجاب می کند که یک دکتر، تجزیه و ترکیب و سطح تحلیلش در مسائل مختلف و ادبیات گفتاری اش از عامه مردم و تحصیلکردگان مادون خود، قدری قوی تر و پخته تر باشد. اما توی افکار و حرف های شما یک نپختگی ادبی- عقیدتی احساس می شود. امروزه آدم آنقدر که سفسطه را در کلام مدعیان فلسفه حس می کند، از سوفسطائیان سراغ ندارد آن را. هر کس نهال سیب اندیشه اش را در باغستان صدرا کاشت، بعد از گذشت چند سال درخت باورش بارور شد. نمی دانم چرا سیب کال اندیشه شما نمی رسد. این حرف های نسنجیده و کورکورانه و از روی حب و بغض از شما به هیچ عنوان قابل هضم نیست.
جلیلی گرچه یک پا ندارد، اما روی اصول انقلاب پایبند است و پافشاری می کند بر ارزش ها؛ و برخی اگر چه دو پا دارند اما گویی به اجبار و از روی ناچاری به پای انقلاب بند شدند. جلیلی یک پای پیکرش مصنوعی ست اما شما هر دو پای اندیشه تان فلج است. شما با این پای استدلالی شل و با این استنتاجات ناقص و فشل، به کدامین شهر فلسفه اخلاق توان رسیدن دارید؟ شما که هیچ؛ باور کنید سرعت «رسیدن» جانبازان قطع دو پا و ویلچر نشین ما، از سرعت دویدن «اوسین بولت» و «آسافا پاول» دونده های جاماییکایی هم بیشتر است، چه رسد به جانبازی که تازه یک پا هم دارد. شاید اگر برخی به جبهه می رفتند کمی با ادبیات جنگ و مبانی مقاومت آشناتر می شدند. در جنگ عقیده زور بازو نیست که آدم را پیروز می کند، نور تقواست که مجاهد را به فوز عظیم می رساند. سلاح سازمانی ما در جبهه، ژ3 و کلاشینکوف نبود، اخلاص و ایمان بود. آدم بجای داشتن بازوهایی ورزیده، باید دور بازوی تقوایش بیشتر باشد. وگرنه این عضلات برآمده برای بدن یک رزمنده گوشت اضافی محسوب می شود. گوشت اضافی در سیر صعود سبکبالان اختلال ایجاد می کند و مانع از اوج گیری رزمنده ها می شود در وقت پرواز.